(...) i wydaje mu się, że jak będzie się dostatecznie pocił na tzw. macie to może coś się kiedyś wydarzy. Dodatkowo człowiek zachodni jest przyzwyczajony do konkretu - (...) dajcie mi serie asan, zestawy, warsztaty (...) No to mu dają. Ma zestawy od prostych do bardziej skomplikowanych aby ta "robota" zbyt łatwo "nie poszła" i aby mógł powiedzieć, że się ciężko narobił oraz aby poczuł dumę z tej ciężkiej roboty, którą wykonał. Dlatego właśnie joga na zachodzie jest głównie rozumiana jako serie czy zestawy asan i jako różne metody ich wykonywania. (...) Liczba asan w większości klasycznych tekstów hatha-jogicznych zawierających asany, wynosi 12 czy 32 - mówiąc inaczej bardzo mało - Wyobraźcie sobie, że ktoś otworzyłby szkołę jogi i nauczał tylko 12 prostych asan. Ilu miałby chętnych? Ile czasu ci chętni uczyliby się tak małej ilości asan? Kto by uwierzył, że większej ilości asan dla celów jogi nie potrzeba?

"Styl majsor to prawdopodobnie najkorzystniejszy sposób, by naprawdę wziąć odpowiedzialność za wewnętrzną podróż ku jodze"

"Anyone who can breathe, can do yoga" - "Każdy, kto potrafi oddychać, może ćwiczyć jogę"

… w blogowaniu przeznaczone na pobyt w tymczasowym „ośrodku medytacyjnym” wraz z grupą wspaniałych ludzi.

Ula Mo., Ula Mu., Ula „Kuba”, Jola, Justyna, Josephine, Ania, Marta, Scott, Witek, Rafał, Piotr, Łukasz, Darek D., Darek W. – ogromne Dzięki! Było magicznie. I chyba nauczyłem się robić owsiankę dla 120 osób

Wracam do spraw pilnych bieżących, z których najważniejszymi są:

• majówka (robi się last minute, ale ja wciąż wierzę w powodzenie akcji, 3majcie kciuki)
• interesujący i (wreszcie) merytoryczny artykuł stricte na temat asztangajogi

A poza tym… wiosno, przybywaj, proszę. Już kwiatki posadziłem w nagłówku strony a Ty jeszcze dałaś fory zimie

Wejście na zajęcia jogi: 50 zł

Zupa i sok po praktyce: 20 zł

Spotkanie z Basią: bezcenne.

Choć wszyscy są tacy sami, każdy jest inny.

• Ciepło pomaga w usuwaniu toksyn z narządów do krwioobiegu, skąd nasz organizm może się ich pozbyć. Budujemy ciepło przy pomocy oddechu, bandh i winjasy, żeby wesprzeć usuwanie toksyn. Zatem ciesz się ciepłą pogodą i głębszym detoksem.
• Gdy jest gorąco, również mięśnie bardziej się rozluźniają (w klimatyzowanej sali mięśnie zaczną się spinać), co pozwala na głębsze wchodzenie w pozycje, a przez to "wyciśnięcie" z narządów wewnętrznych jeszcze więcej toksyn.
• Poć się. Pot jest dobry dla skóry. O ile stosujesz dość czystą dietę, twój pot zawiera dobroczynne minerały, które chcesz wmasować z powrotem w skórę. Jogini mówią, że nie należy wycierać potu ręcznikiem, tylko wcierać go. Zwłaszcza na twarzy i rękach. Pozwoli to zachować skórze młodość. W pocie występuje również naturalny środek antybakteryjny zwany dermicydyną, ponoć aktywny wobec wielu różnych typów bakterii (m. in. E-coli, paciorkowce Enterococcus faecalis, gronkowce Staphylococcus i powszechne grzyby Candida albicans).
• W klimatyzowanym powietrzu brakuje prany - ujemnych jonów. Jony ujemne są tym, co nadaje wdychanemu powietrzu witalności. Są to aktywne bardzo ruchliwe cząsteczki, które wiążą się z toksynami, oczyszczając powietrze. Poruszające się świeże powietrze jest bogatym źródłem jonów ujemnych - prany. Z czasem twoje ciało dostosuje się i gorąco nie będzie ci przeszkadzało, zarówno na macie do jogi jak i podczas spacerów na zewnątrz. To krótkotrwała niedogodność dla uzyskania korzyści na dłuższą metę.
• Wciąż czujesz gorąco? Sprawdź, co masz na sobie. Jeśli nosisz dużo poliestru, skóra nie może oddychać. Noszenie poliestru jest jak ubieranie się w plastikowe butelki. Znam te wszystkie medialne doniesienia mówiące, że poliester wsiąka wilgoć. Być może tak jest, ale on nie pozwala powietrzu dotrzeć do skóry. Zasadniczo dusisz skórę gdziekolwiek jesteś ubrany w poliester. 100% bawełny jest najlepsze, bo ona oddycha i umożliwia wymianę prany między atmosferą i naszą skórą. Poliester na to nie pozwala.

Siła i elastyczność

Na temat skoków

• rozbudza całe ciało zrzucając bezwład i zmęczenie mózgu

• poprawia gęstość kości
• uczy korzystać ze wsparcia rdzenia/centrum (bandhy)
• zwiększa intensywność
• Burpee - natknęłam się na artykuł z dziedziny fitness o zaletach wykonywania Burpee, które są w zasadzie tym samym, co robimy w każdym Powitaniu Słońca. Od stania przechodzisz do pozycji kija i skaczesz do przodu z powrotem do pozycji stojącej (zobacz na mercola.com).
• opracowany w latach '30 przez dr Royal H. Burpee - człowieka renesansu, który był autorem, fanatykiem fizycznego fitnesu i psychologiem. Burpee został stworzony przez dr Burpee jako część jego doktoratu na Uniwersytecie Columbia. Burpee historycznie były wykorzystywane przez wojsko do testowania siły i zwinności rekrutów. W ostatnich dziesięcioleciach większa populacja skorzystała z tego całościowego ćwiczenia jako spalającego kalorie. Najlepsze, że każdy może to zrobić w dowolnym miejscu, w dowolnym czasie.
• wysoce skuteczne proste ćwiczenie, które nie wymaga sprzętu, siłowni ani trenera
• powód, dla którego Burpee jest "jedynym" od początku do końca całościowym ćwiczeniem: angażuje całe ciało w treningu siłowym oraz jako ćwiczenie tlenowe (aerobowe) i beztlenowe (anaerobowe)
• wpływa na całe ciało, wypracowując nogi, ramiona, klatkę piersiową, plecy, mięśnie brzucha i pośladki
• jest fenomenalne dla poprawy siły, ponieważ naciskasz i podnosisz własny ciężar, budując ważne mięśnie
• Burpee spala 50% więcej tłuszczu niż konwencjonalny trening siłowy. Innymi słowy, można spalić tyle samo tłuszczu pracując przez połowę czasu. Burpee, podobnie jak inne elementy treningu siłowego, zwiększa metabolizm. Głównie dlatego, że jest potężnym bodźcem anaerobowym i należy do fizycznych treningów wysokiej intensywności typu Peak Fitness.
• Burpee mogą być wykonywane w dowolnym miejscu i dowolnym czasie za darmo.
• Jest również treningiem sercowo-oddechowym. Wykonując krótki zestaw Burpee możesz skutecznie podnieść tętno do poziomu docelowego.

Na temat intensywności

To dlatego robimy winjasę

• poruszanie się w rytm oddechu uspokaja nasze umysły i energetyzuje ciała
• pomaga nam utrzymać oddech pomiędzy pozycjami! gdy wstrzymujemy oddech próbując wejść do pozycji, istnieje największe ryzyko urazu
• lepiej skupić się na winjasach niż na wyrównywaniu pozycji - ustawianie za bardzo zaprząta głowę
• werset "joginie, nie rób asany bez winjasy" odnosi się do rytmu i intensywności praktyki, nie do wykonywania Psa w Górę / w Dół

Druga Seria to nic wielkiego

Trzymanie za duże paluchy

• Punkt refleksologiczny i akupunkturowy K1 na spodzie stopy łączy się ze wszystkimi innymi meridianami w ciele. Pozycje "ręka do stopy" dotykają punktów refleksologicznych
• Trzymanie dużego palucha wzmacnia spód stopy i pomaga zapobiegać powstawaniu zgrubień/narośli na pięcie i podeszwie. Pomaga również odnowić/odbudować łuk stopy
• Obieg energii - dłonie do stóp, głowa do kolana, pacha do uda, język na podniebieniu - to wszystko są punkty połączeń - meridiany w ciele. Kiedy się do nich "podłączamy", utrzymują energię krążącą w ciele. Zupełnie jakby włączyć wtyczkę do gniazdka.

Ręce w geście Anjali Mudra

Stopy w Psie do Góry

Prawa noga pierwsza w lotosie

• Prawa noga zakładana do pozycji lotosu jako pierwsza ustawia stopy tak, by trafiały na miejsce wątroby i śledziony dla lepszego ich uciśnięcia i zachowania w równowadze. Wątroba reguluje trawienie tłuszczów i wspomaga metabolizm. Śledziona oczyszcza krew i utrzymuje w zdrowiu układ odpornościowy.
• Energia porusza się w ciele według pewnego wzorca. Chcemy pobudzić ten przepływ. Pozycja lotosu na prawą nogę jest zgodna z energetycznymi wzorcami - Nancy miała dwoje przyjaciół, którzy lubili medytować w lotosie na lewą nogę... Jedno z nich zmarło na chorobę wątroby, drugiemu trzeba było usunąć śledzionę... Powiedziała, że to może nie mieć żadnego związku...
• Co innego kiedy stajesz się oświecona/y. Wtedy Twoja energia ulega odwróceniu i zakładasz lewą jako pierwszą. To dlatego na wszystkich obrazkach Buddy ma on lotos zapleciony na lewą nogę. Mnisi są uczeni zakładania prawej nogi w lotosie do czasu osiągnięcia oświecenia.

Asztangajoga na całe życie

Celem jogi jest zjednoczenie prany z apaną, by ostatecznie zakończyć wszelką dwoistość, wszelką biegunowość. Termin apana oznacza w dosłownym znaczeniu "nieprzetrawiony" lub "niezintegrowany". Często pranę postrzega się jako coś dobrego, a apanę jako coś złego. Prana jest życiem, a apana śmiercią. Zaakceptowanie tak zwanych złych aspektów jaźni, czyli apany, sprzyja ujarzmieniu lub połączeniu przeciwieństw - ostatecznie życie i śmierć stanowią jedno. W kontekście pełnego zrozumienia tej koncepcji założenie, że apana ogranicza się wyłącznie do fizycznego wydalania, jest zawężone. Rzeczywiście można poprawić fizyczny proces trawienia i wydalania, jednak termin apana odnosi się przede wszystkim do niezintegrowanej osobowości człowieka. Joga polega raczej na uznaniu, zaakceptowaniu i zintegrowaniu ciemnej strony samego siebie niż na jej usunięciu [...]

Przebudzona energia kundalini, która wzniosła się do czakry manipuraka, może ponownie opaść do czakry muladhara; z wielkim trudem musi ona zostać ponownie wzniesiona. Przed podjęciem próby przebudzenia kundalini należy całkowicie wyzbyć się pragnień i być przepełnionym vairagyą (bezpragnieniowością). [...] Przebudzona energia kundalini syczy niczym wąż uderzony kijem i wnika w suszumnę. Przemieszczając się z czakry do czakry, otwiera kolejne warstwy umysłu, a jogin nabiera nadprzyrodzonych mocy jogicznych (siddhi). (The Science of Pranayama, s. 16)

W większości mitologii wąż/krokodyl jest potężnym symbolem. To poddźwięk starożytnej historii człowieka, naszej głęboko zakorzenionej pamięci genetycznej oraz wężowatego kształtu kręgosłupa. Mimo że wąż jest zimnokrwisty, beznamiętny i w pewien sposób obcy, pozostaje stworzeniem o boskim przeznaczeniu. [...] Zanim w pełni poznasz swoją wyższą naturę, musisz skonfrontować swoje wnętrze, całkowicie obnażając swoją niższą naturę. Jest to nie lada paradoks. Całkowite poddanie się wyższej naturze musi nastąpić, jeszcze zanim człowiek będzie mógł w pełni doświadczyć tego, czym ona naprawdę jest. To ślepe poddanie się może nastąpić dopiero wtedy, gdy niższa natura rozważy wszystkie pozostałe możliwości. Przedwcześnie przebudzona energia kundalini wznosi się przez idę i pingalę zamiast przez suszumnę, powodując powiększenie biegunowości. Aby w pełni się przebudzić, wąż potrzebuje rozwiązania przeszłości i przyszłości. Podporządkowanie niższej natury wyższej naturze to walka, której nie należy pochopnie podejmować. Rozpoczyna się ona wtedy, gdy przychodzi odpowiedni moment, a nie z wyboru ego.

Co czyni Asztangajogę wyjątkową

1. Ashtanga Yoga jest jedyną praktyką jogi, która równomiernie rozwija siłę i elastyczność. Inne metody pracy z asanami, o ile wiem, nie podkreślają siły w równym stopniu co elastyczność. Istnieje tendencja w kierunku rozwijania elastyczności. W niektórych przypadkach może to być właściwe (np. Yin Yoga), ale w ogólności uważam to za niezrównoważenie. Dlaczego elastyczność jest ważniejsza niż siła? Nie jest. Moim zdaniem, jedna bez drugiej stanowi nierównowagę, zarówno fizycznie jak i mentalnie.
2. Kolejnym aspektem oferowanym przez Asztangę jest praktyka własna. Żadna inna metoda nie kładzie większego akcentu na praktykę własną - 99% znanych mi nauczycieli Asztangi praktykuje regularnie. W dodatku potrzeba ogromnie dużo zaangażowania i doświadczenia by nauczać w stylu Majsor, czy też na zajęciach praktyki własnej, a jeszcze więcej zaangażowania i doświadczenia żeby robić to dobrze. Własna praktyka jest jedynym sposobem, by stać się prawdziwie medytującym podczas wykonywania asan. Dlaczego prawie żaden z nauczycieli wg Iyengara nie tworzy grup praktyki własnej, by tam uczyć, a nie - ćwiczyć z nimi? To samo dotyczy zajęć ogólnej Winjasy, jogi Bikram, Anusara, Hatha, Sivananda itd. Praktyka własna jest rozwiązaniem! W Indiach spotkałem zaledwie kilku nauczycieli jogi Hatha i wg Iyengara, którzy prowadzili zajęcia w formie Praktyki Własnej. Każdy z nich na swój sposób posiadał cudowny talent i znakomite umiejętności, był w stanie pracować ze zróżnicowanymi grupami uczniów niezależnie wykonujących pozornie przypadkowe asany. Nauczanie praktyki własnej wymaga o wiele więcej umiejętności i dyscypliny niż zajęcia prowadzone. By nauczać praktyki własnej naprawdę dobrze, wymagane jest także o wiele większe współczucie (w rozumieniu: empatia).
3. Ashtanga Yoga zazwyczaj ułatwia uzyskanie lepszych rezultatów na poziomie fizycznym ze względu na szczególne uwzględnienie elastyczności i siły przy zdyscyplinowanej praktyce własnej 5-6 razy w tygodniu. Ashtanga Vinyasa Yoga transformuje fizyczne ciało. Jakkolwiek w niektórych przypadkach wyniki mogą być negatywne - przesadzenie z fizyczną lekkością, utrata masy ciała i zbytnia surowość/zesztywnienie umysłu. Samo to, że jesteś elastyczna/y fizycznie nie czyni cię elastyczną osobą. Prostym faktem jest, że stosowanie się do sekwencji Asztangi, choć wymaga to większej dyscypliny, daje bardzo konkretne wyniki. Bez zestawów sekwencji, bez pewnego zaangażowania w praktykę własną, zarówno rezultaty dla ciała, jak i skupienie umysłu są ogólnie ograniczone. Kluczową korzyścią takich zestawów jest to, że podtrzymują uczciwe, rzetelne podejście. Wymagają wykonania pozycji trudnych lub problematycznych, zamiast tylko tych, które lubisz, lub w których dobrze się czujesz. Zagrożeniem tu jest zbytni rygor stosowania, mogący prowadzić do kontuzji przez wymuszanie pozycji. Unikanie trudnych lub problematycznych pozycji to istotna wada, szczególnie w stylach Jogi, gdzie nie pracuje się z sekwencjami. Zarówno początkujący jak i zaawansowani praktycy mogą wpaść w tę pułapkę, która prowadzi do wzmacniania silnych stron, zaniedbywania słabych, a w konsekwencji - zwiększania nierównowagi zamiast jej zmniejszania.
4. Korekty/asysty. Myślę, że jedną z największych umiejętności, jaką posiada większość nauczycieli Asztangi, jest komunikacja za pomocą rąk. Większość nauczycieli Asztangi daje świetne korekty, choć niektórzy poprawiają zbyt często lub zbyt mocno. Powtórzę, że kiedy korekty aplikowane są za mocno, mogą prowadzić do urazu. Ten obszar jest niewykorzystany w większości innych systemów, częściowo z powodu przewagi zajęć prowadzonych nad praktyką własną - łatwiej jest skorygować na zajęciach w stylu Majsor, ponieważ jest więcej czasu na przypilnowanie i obserwację. Nie zajmujesz się mówieniem na okrągło.
5. Obserwacja dni księżycowych. Ashtanga Yoga jest jedynym znanym mi systemem, który celowo podąża za cyklem Księżyca i uczy nas zwracać uwagę na niego oraz na to jak on wpływa na ciało.

Pewne braki metody Asztangi

1. Radżasowa Energia, oparta na Słońcu. Praktyka Asztangi jest szczególnie rozgrzewająca i z natury wznosząca (czyli energetycznie bardziej męska), ze skłonnością do radżasowego stylu. To nie osąd wartościujący - każda technika dla różnych osób przejawia swoje dobre i złe jakości. Daremne są próby oddzielenia Asztangi od ludzkich uwarunkowań. Na przykład słoneczna energia praktyki wzmacniana jest przez liniowy charakter przestrzegania sekwencji i tradycji, wykonywanie większości pozycji najpierw na prawą stronę oraz skupianie się na stałym kierowaniu ku górze przy pomocy trzech Bandh. Przestało mnie zaskakiwać, że studenci, którzy najbardziej próbują zaprzeczyć radżasowemu efektowi praktyki, są najbardziej uwięzieni w pułapce tej jakości. Etymologicznie Surya i Radżas są synonimami, Chandra i Tamas są synonimami. Surya to Słońce, Radżas jest aktywna. Chandra to Księżyc, a Tamas jest pasywna. Połączenie Słońca i Księżyca, męskiego i żeńskiego to Sattwa, prawdziwy rytm, równowaga. W większości współczesnych jogowych praktyk, Suryi i lekkości przypisuje się cechy pozytywne, a Tamasowi i ciężkości - negatywne. To tylko wskazuje na nierównowagę u nauczycieli i uczniów skupionych na takim rozumieniu. Obie jakości są ważne, żadna nie jest dobra ani zła. Z tego powodu kilka lat temu zacząłem większość moich uczniów uczyć Sekwencji Księżycowej - połączenia zestawu opartego na Yin z delikatną winjasą. Praktyka Księżycowa równoważy Słoneczną Asztangę.
2. Utknięcie w Pierwszej Serii. W pierwszej z asztangowych Serii mocno zaakcentowane są skoki, z czego wynikają powszechne spięcia w barkach i nadgarstkach. Jest też dużo skłonów do przodu naciągających tylne uda, co może pogłębić wiele uwarunkowań w dole pleców. Co więcej, ta sekwencja nieszczególnie podkreśla elastyczność barków. Raczej rozwija jeszcze bardziej ich siłę. Ważne jest, aby zrównoważyć każdy aspekt ciała - górę i dół, siłę i elastyczność, lewo i prawo, wewnętrzne i zewnętrzne. We wczesnych latach nauczania K. P. Joisa Pierwsza Seria nie miała tyle skoków ani tyle pozycji. Nie trzeba było przeskakiwać między prawą i lewą stroną, a wiele pozycji było połączonych w grupy po trzy lub cztery z winjasą po każdym zestawie. Ta metoda wciąż jest przydatna dla wielu uczniów, czy początkujących, czy bardziej doświadczonych. Jednym z kluczowych punktów praktyki Asan jest otwarcie ciała, które otwiera umysł. Prędzej czy później przychodzi moment, gdy zestaw sekwencji Asztangi zostaje zgłębiony na tyle, że sekwencje alternatywne pomagają osobie praktykującej w dalszym otwieraniu ciała. U niektórych uczniów może to być w połowie Zaawansowanej Serii A (trzeciej serii), u wielu jest to gdzieś w Pierwszej Serii. Ponieważ większość istot ludzkich nie może ćwiczyć całości Pierwszej, nie mówiąc już o Drugiej, ponownie zachodzi pytanie, kiedy zmienić sekwencję. Kluczową korzyścią sekwencji i pozycji alternatywnych jest to, że praktyka może być dostosowana do indywidualnych potrzeb, w odróżnieniu od zakładania, że jedna lub dwie sekwencje mogą być zastosowane uniwersalnie do wszystkich praktykujących. Każdy z nas ma odmienny pogląd na to, czym jest tradycja, więc niemożliwe żeby wszyscy uczyli tego samego. Każdy nauczyciel, którego znam, praktykuje i naucza sekwencji przy pomocy jakiejś odmiany tradycji (dotyczy to oddechu, korekt lub pozycji). Kwestia tylko stopnia modyfikacji. Również fizycznie Ashtanga Yoga nie wszystkim odpowiada. Nie jest możliwe, żeby uczyć jej wszystkich, wbrew temu, co niektórzy nauczyciele mogą mówić. Jeśli zatem rozważysz tę prawdę, odpowiedzialnością jako nauczyciela jest próbować uczyć się, czego potrzebujesz, by być w stanie kogokolwiek nauczać. W przeciwnym razie nie jest to jogą i jest zbyt ograniczone. Na przykład, jak uczysz kogoś, komu brakuje jednej ręki lub kto siedzi na wózku inwalidzkim? Albo osobę ze schizofrenią? Chociaż uważam, że poddanie się i oddanie dla praktyki (oraz nauczyciela i tradycji) jest bardzo ważne, to ważniejsze jest poddanie się swojemu wyższemu celowi, wyższego dobru, wyższej świadomości. Prędzej czy później to musi odwieźć cię od podejścia standardowego, inaczej utkniesz.
3. Brak technicznych wskazówek. Klasyczny, tradycyjny nauczyciel Asztangi nie prowadzi zajęć z techniki - jest to źle widziane w Majsurze. Porady, jak osiągnąć dane pozycje, szczegóły ustawień i wskazówki techniczne po prostu nie są częścią systemu. Oczywiście większość nauczycieli szepnie słówko lub dwa na zajęciach Majsor, ale w stosunku do grupy jest to rzadkością. W rezultacie wielu długoletnich praktyków Asztangi pozostaje nieświadomych wielu istotnych szczegółów, które mogłyby pomóc. Z kolei zaleta braku technicznego podejścia jest taka, że prowadzi on do większego oddania, poddania się i uczenia w sposób eksperymentalny. Możesz odciążyć głowę i po prostu doświadczać, dla samej/samego siebie, bez zbyt wielu zewnętrznych czynników mącących proces. Osobiście uważam, że równowaga między tymi dwoma podejściami stanowi optimum - czas na praktykę bez przerywania i czas na jasne konkretne instrukcje. Dobry nauczyciel powinien pozwolić na jedno i drugie.
4. Zgodnie z pkt 2. i 3., oto pewne obszary strukturalne, które często wymagają większego wglądu.
   1. Sekwencja Ramion i Górnych Pleców. Moją największą strukturalną krytyką wobec Asztangi i wielu zajęć Hatha Yoga jest, że większość nauczycieli nie spędza dużo czasu na rozwijanie otwartości w ramionach i górnej części pleców. Obszary te są równie istotne jak wszystkie inne. Na przykład otwieranie bioder i elastyczność w dolnym odcinku kręgosłupa podkreśla się o wiele bardziej, zarówno w Asztandze jak i w Hatha. Często daję uczniom sekwencję dla ramion jako pracę domową, a czasami wprowadzam ją w obrębie Pierwszej Serii.
   2. Odmiana dla bioder. Po uczeniu Sekwencji Księżycowej, która zawiera więcej wariacji dla bioder, dostrzegłem u wielu Asztangich ulgę i ekscytację dodaniem jej do swojego repertuaru. Sekwencja Księżycowa wydaje się czynić wiele aspektów Pierwszej Serii bardziej dostępnymi - zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Byłem w stanie wprowadzić Pierwszą Serię niektórym uczniom, którzy nie zrobiliby tego, zanim poznali Sekwencję Księżycową. Na przykład wiele pozycji otwierających biodra w tej sekwencji zdejmuje nacisk z kolan, łagodząc powszechne przy Asztangajodze dolegliwości kolan. Dla mojej własnej praktyki nie potrzebowałem tego tak dużo, kiedy zacząłem opracowywać Sekwencję Księżycową, gdyż moje biodra były już dość otwarte. Jakkolwiek na pewno potrzebne mi były korzyści energetyczne z tej sekwencji.
   3. Pozycje Stojące i Siła Nóg. Kiedy przepracowałaś/eś większość Pierwszej Serii i w końcu rozpoczęłaś/ąłeś Drugą, a następnie być może kilka lat później - Zaawansowaną, nie masz w Asztandze tradycyjnie dozwolonych żadnych odmian wśród pozycji stojących, w przeciwieństwie do wielu możliwości z zakresu pozycji siedzących. Większość Asztangich wzmocniła górę ciała, niektórzy budują siłę centrum/środka (niektórzy - nie), a dla porównania niewielu stało się naprawdę silnych w nogach. Pozycje stojące są często zaniedbywane w codziennej praktyce, zwiększając skłonność do słabszych nóg w porównaniu z górnymi partiami ciała. Jest to wyraźny brak równowagi. Regularna odmiana w pozycjach stojących jest przydatna i idealna. Chociaż może nie być ściśle "niezbędna", jest o wiele lepiej, jeśli ją stosujesz.
   4. Boki Tułowia - obszar od pachy do boku bioder i pośladków. Istnieje niewiele pozycji Asztangi, w które stale pracujemy bokiem tułowia, zarówno nad elastycznością, jak i siłą - niektóre pozycje stojące, takie jak Trikonasana, Parighasana w Drugiej Serii, Vasisthasana w Zaawansowanej Serii A. Uzyskanie większej świadomości, elastyczności i wytrzymałości po bokach jest integralną częścią kompletnej praktyki Jogi.
5. Ostatnią kwestią, której Ashtanga Yoga nie porusza, a którą ja tylko częściowo wykorzystuję w swoim nauczaniu, jest wykorzystanie ruchów kolistych, czy to na podstawie pewnego rodzaju tańca współczesnego, czy Chi Gung i innych chińskich praktyk.

Tradycja kontra Odkrywanie

Praktykuj z Miłością Matthew Sweeney